Rzeźbiarze

Rzeźbiarze

Alessandro Algardi (1598–1654) – niedoceniony mistrz sztuki barokowej

Rzeźbiarze

Andrea Sansovino (ok. 1467–1529) – ten, który umiał ożywić zmarłych

Rzeźbiarze

Antonio Canova (1757–1822) - przez współczesnych wychwalany, przez potomnych lekceważony

Rzeźbiarze

Antonio Raggi (1624–1686) – drugie ręce mistrza Berniniego

Rzeźbiarze

Bartolomeo Ammannati (1511–1592) – początki świetnej kariery wielkiego włoskiego manierysty

Rzeźbiarze

Camillo Rusconi (1658–1728) – mało znany geniusz przełomu wieków

Rzeźbiarze

Cosimo Fancelli (1618–1688), wielki, acz drugorzędny mistrz rzymskiego baroku

Rzeźbiarze

Domenico Guidi (1625–1701) - czyli Bernini we francuskim stylu

Rzeźbiarze

Ercole Ferrata (1610–1686) - naśladowca o nieprzeciętnym talencie

Rzeźbiarze

Francesco Cavallini (1640–1703) - rzeźbiarz girland i rozkołysanych świętych

Rzeźbiarze

Francesco Mochi (1580–1654) – odsunięty, zapomniany, niepocieszony

Rzeźbiarze

Gian Lorenzo Bernini (1599–1680) – porywczy, arogancki i genialny ulubieniec papieży

Rzeźbiarze

Giovanni Battista Maini (1690–1752) – elegancja późnego baroku

Rzeźbiarze

Giuliano Finelli (1602–1653) - rzeźbiarz koronek, listków i kołnierzyków, ale nie tylko

Rzeźbiarze

Jacopo Sansovino (1486–1570) – w Rzymie niedoceniony, w Wenecji rozsławiony

Rzeźbiarze

Michał Anioł (1475–1564), malarz z przymusu – boski, acz nieszczęśliwy

Rzeźbiarze

Pierre Le Gros (1666–1719) – wspaniała rzymska kariera dramatycznie przerwana

Rzeźbiarze

Pietro Bracci (1700–1773) - mistrz elegancji i teatralnych gestów

Rzeźbiarze

Stefano Maderno (okoł. 1570–1636) – twórca słynny z jednego posągu

Maria Magdalena omdlała – akt zuchwały (między mistycznym uniesieniem a ekstazą seksualną)

Nowości
Nowości

Maria Magdalena omdlała – akt zuchwały (między mistycznym uniesieniem a ekstazą seksualną)

Obraz ten uważany jest za jeden z najbardziej prowokacyjnych aktów w historii sztuki. I rzeczywiście, patrząc na niego, trudno uwierzyć, że namalował go artysta doby baroku. I nie o nowoczesny, sumaryczny sposób konstruowania sceny tu chodzi, ale o bezkompromisową śmiałość w ukazywaniu kobiecego ciała i świętokradcze wręcz przekraczanie granicy przyzwoitości. Bo gdyby nie krzyż, czaszka i metalowy pejcz, moglibyśmy domniemywać, że to tylko odważny, zmysłowy akt. Tymczasem jest to omdlała święta Kościoła katolickiego. Co spowodowało to omdlenie i czy scena przedstawia rzeczywiście...

Zobacz więcej

Portret kardynała Bernardina Spady – urzędnika sumiennego, pracowitego i roztropnego

Nowości
Nowości

Portret kardynała Bernardina Spady – urzędnika sumiennego, pracowitego i roztropnego

Kardynał Spada już od najwcześniejszych lat swej posługi na dworze papieża Urbana VIII cieszył się opinią człowieka obowiązkowego, nieustępliwego i konsekwentnego. Wysoki i rosły, uchodził za mężczyznę przystojnego, budzącego swymi przymiotami umysłu i ciała respekt, a nawet strach, ale rzadko sympatię. A jeśli dodamy do tego perfekcjonizm i przypisywaną mu pedanterię, otrzymamy gotowy portret. Ale to nie o przymioty ducha i ciała chodziło kardynałowi, gdy powierzył namalowanie swego wizerunku bolońskiemu malarzowi Guido Reniemu.

Zobacz więcej

Opłakiwanie Chrystusa Domenica Guidiego – dramatyczny patos, gąszcz i ruch

Nowości
Nowości

Opłakiwanie Chrystusa Domenica Guidiego – dramatyczny patos, gąszcz i ruch

W 1648 roku dwudziestotrzyletni Domenico Guidi przybywa do Wiecznego Miasta. Sporo już wie o rzeźbie dzięki swemu wujowi Giuliano Finellemu, w którego neapolitańskim warsztacie pracował do tej pory. Pokrewieństwo to stanowi zapewne wielki atut dla poszukującego zleceń twórcy, ale w Rzymie może okazać się przeszkodą. Artystyczną sceną miasta rządzi bowiem Gian Lorenzo Bernini – to on rozdaje zlecenia oraz zarządza pracami rzeźbiarsko-architektonicznymi i cieszy się bezgranicznym wprost zaufaniem kolejnych papieży. Finelli, który rozpoczynał karierę w warsztacie Bernin...

Zobacz więcej