Nasze zainteresowanie budzą przede wszystkim wielkie wanny wykonane z egipskiego granitu – główny element fontann, które w czasach starożytnych służyły do kąpieli i znajdowały się najprawdopodobniej w Termach Karakalli. Zaanektował je już papież Paweł II i umieścił przed swą siedzibą, którą uczynił Palazzo Venezia. Gdy do władzy doszedł papież Paweł III, postanowił jedną z wanien ulokować na nowo wybrukowanym placu (1545) na wprost pałacu swego rodu (Palazzo Farnese). Wanna ta pełniła jedynie funkcję ozdobną, nie była fontanną, gdyż w miejsce to nie docierał wodociąg, który dostarczałby wodę. Drugą wannę za sprawą Fernesich przetransportowano tutaj w 1580 roku. Otoczone balustradą, stały tak obie kolejne dziesięciolecia.

W 1605 roku papież Paweł V zlecił doprowadzenie wody do dzielnicy Regola. Dostęp do niej uzyskali wtedy nie tylko mieszkańcy pałacu, ale też fontanny, do których aranżacji postanowiono wykorzystać antyczne wanny. Zadanie to powierzono w 1626 roku architektowi Girolamo Rainaldiemu.

Każda z wanien, zdobiona uchwytami i medalionami z wizerunkiem lwa, została osadzona na owalnym, podobnym w kształcie do muszli, wybrzuszonym na dłuższych bokach trawertynowym basenie. Zanurzono je w nich i udekorowano festonami w kształcie owoców granatu. Podtrzymują one górne baseny, powtarzające – w mniejszych rozmiarach – formę basenu dolnego. Całość wieńczy lilia z rozchylonymi płatkami, z której wydobywa się woda. Dobór kwiatu lilii jako motywu wieńczącego fontanny nie był przypadkowy. To jeden z elementów heraldycznych rodu Farnese (sześć lilii).

Na pierwszy rzut oka zapewne nie zauważymy żadnych różnic pomiędzy fontannami. Różnica ta jednak istnieje – jedna z nich jest większa. Odgadnięcie która – pozostawiamy zwiedzającym to miejsce, którego urok i malowniczość szczególnie mocno oddziałują nocną lub wieczorową porą.