Zachowała  się w prawie niezmienionej formie, choć czas jej powstania datuje się na 142 rok p.n.e. Jest to mała, okrągła budowla z wewnętrzną celą i otaczającą ją kolumnadą, składającą się z dziewiętnastu wysmukłych kolumn zakończonych korynckimi kapitelami. Początkowo nakrywała ją kamienna, półokrągła kopuła, z czasem zyskała dzisiejszy dach. Poświęcona była ważnemu dla rzymian herosowi – Herkulesowi. Temu, który jako śmiertelnik, dzięki swej odwadze i sile, wyniesiony został do grona postaci boskich. Rzymianie przejęli jego kult od Greków, dla których zwycięski Herakles stanowił ucieleśnienie heroizmu.

Przyjmuje się, że pierwotna świątynia poświęcona była Herkulesowi noszącemu przydomek Olivarius, co łatwo skojarzyć z patronem handlarzy oliwek i producentów oliwy. Ufundował ją niejaki Marcus Octavius Herenus, najprawdopodobniej bogaty kupiec, który majątku dorobił się na tych właśnie produktach. Gdy sam Juliusz Cezar uznał Herkulesa za swe bóstwo opiekuńcze, zmieniono nazwę świątyni, poświęcając ją Herkulesowi Victorowi – zwycięskiemu półbogowi. Również kolejni cesarze chętnie łączyli swe imię z tym herosem.

Niektórzy badacze z tą właśnie świątynią wiążą imponujący, pozłacany posąg Heraklesa, dziś znajdujący się na Kapitolu (Musei Capitolini).

Kult Herkulesa był w Rzymie od zamierzchłych czasów praktykowany w usytuowanym nieopodal, dziś niezachowanym, Wielkim Ołtarzu Niepokonanego Herkulesa  (Ara Maxima Herculis Invicti). Resztki tej budowli przetrwały w podziemiach bazyliki Santa Maria in Cosmedin. Na tym to ołtarzu już w czasach republiki (a zapewne i wcześniej) składano dary i ofiary przed planowaną dłuższą wyprawą albo po powrocie z niej, ale też modlono się o wsparcie tego bohatera przed innymi ważnymi przedsięwzięciami. Z ołtarzem związane były wielkie festyny organizowane w dniu święta herosa (12 sierpnia), podczas których serwowano ofiarowane na nim zwierzęta. W ucztach tych brali udział wszyscy mieszkańcy miasta.

Świątynia Herkulesa zachowała się tylko dzięki temu, że już we wczesnym średniowieczu zmieniono jej patrona. Początkowo było to miejsce kultu pierwszego chrześcijańskiego męczennika – św. Szczepana  (Sanctus Stephanus Rotondus). Dopiero w XVII wieku zmieniono wezwanie tego przybytku na Santa Maria del Sole (Matka Boża Słońca), co stanowiło nawiązanie do odnotowanego w XVI wieku w pobliskim domostwie cudu, podczas którego pewien maryjny wizerunek zajaśniał słonecznym światłem.

Dzisiaj nie ma już w tym miejscu tętniącego życiem placu, a turyści rzadko tu docierają, co najwyżej, aby odpocząć po zwiedzeniu pobliskiego kościoła, a właściwie obejrzeniu Ust Prawdy znajdujących się po przeciwnej stronie ulicy. Od pewnego czasu budowlę, wraz z pobliską świątynią Portunusa, można nawet w niektóre dni miesiąca zwiedzać. Wówczas ci, którzy pragną zanurzyć się w atmosferze antycznego miasta, mają ku temu sposobność. Szczególnie nastrojowo jest tu wieczorem albo w nocy, gdy nawet szum samochodów nie jest w stanie zniszczyć aury tego miejsca – starego, ale nie onieśmielającego, dostojnego, ale zarazem przychylnego. Zespół dwóch znajdujących się tu dobrze zachowanych świątyń oraz pobliskich łuków: łuku Janusa i łuku Srebników lepiej wprowadza nas w aurę starożytności nawet niż ruiny Forum Romanum, gdzie jedynie możemy sobie wyobrazić większość znajdujących się tam niegdyś budowli.