Piazza Venezia – tętniące serce miasta

Piazza Venezia, Ołtarz Ojczyzny, zbudowany ku czci pierwszego króla zjednoczonych Włoch - Wiktora Emanuela II

Piazza Venezia, Ołtarz Ojczyzny, zbudowany ku czci pierwszego króla zjednoczonych Włoch - Wiktora Emanuela II

Dziś jest to tętniące życiem, głośne, zdominowane przez ruch samochodowy miejsce – główny punkt komunikacyjny i orientacyjny w Rzymie. Tu rozpoczyna się biegnąca w kierunku północnym via del Corso, jedna z najsłynniejszych rzymskich ulic, która kończy swój bieg na Piazza del Popolo. Stąd w stronę zachodnią, aż do Watykanu, prowadzi via del Plebiscito, a po przeciwnej stronie via Cesare Battisti kierująca swój bieg na Kwirynał. Gdy spojrzymy na południe, roztoczy się przed nami wspaniały widok na Ołtarz Ojczyzny.

Piazza Venezia, Ołtarz Ojczyzny, zbudowany ku czci pierwszego króla zjednoczonych Włoch - Wiktora Emanuela II
Piazza Venezia, Palazzo Venezia (po lewej), Palazzo delle Assicurazioni di Venezia (po prawej), via del Corso (na wprost)
Piazza Venezia, Palazzo Venezia
Piazza Venezia, Palazzo delle Assicurazioni Generali di Venezia (budynek Weneckiego Towarzystwa Ubezpieczeniowego)
Piazza Venezia widziany z tarasu Ołtarza Ojczyzny
Balkon w Palazzo Bonaparte w wylotu via del Corso
Piazza Venezia, Palazzo Venezia
Piazza Venezia, widok na via del Corso
Piazza Venezia o świcie

Dziś jest to tętniące życiem, głośne, zdominowane przez ruch samochodowy miejsce – główny punkt komunikacyjny i orientacyjny w Rzymie. Tu rozpoczyna się biegnąca w kierunku północnym via del Corso, jedna z najsłynniejszych rzymskich ulic, która kończy swój bieg na Piazza del Popolo. Stąd w stronę zachodnią, aż do Watykanu, prowadzi via del Plebiscito, a po przeciwnej stronie via Cesare Battisti kierująca swój bieg na Kwirynał. Gdy spojrzymy na południe, roztoczy się przed nami wspaniały widok na Ołtarz Ojczyzny.

      Piazza Venezia, Palazzo Venezia (po lewej), Palazzo delle
      Assicurazioni di Venezia (po prawej), via del Corso
      (na wprost)

Obecną formę plac zaczął przybierać dopiero po 1885 roku, gdy jego kształt zdominował wspomniany, monumentalny Ołtarz Ojczyzny (Altare della Patria), wówczas powstający, a ukończony w 1911 roku. Zbudowany ku czci pierwszego króla zjednoczonych Włoch, Wiktora Emanuela II, nazywany też bywa Vittoriano. By mógł zostać wzniesiony, zburzono istniejący do tej pory w tym miejscu kompleks budynków, w tym klasztor kościoła Santa Maria in Aracoeli. Przeniesiono też należące do Palazzo Venezia Palazzetto, przesuwając je w głąb – na drugą stronę kościoła San Marco.

Patrząc od strony Ołtarza Ojczyzny, po lewej widzimy powstały w XV wieku Palazzo Venezia, który początkowo był siedzibą papieży, a później ambasadora Wenecji i wreszcie rządu Benito Mussoliniego. Z balkonu znajdującego się nad bramą Duce wygłaszał swe kwieciste mowy. Plac stał się też w tym czasie ważnym centrum politycznym i propagandowym, gdyż to tu zbierały się tłumy, na ogół świętujące lub manifestujące swe poparcie dla dyktatora, który zresztą widział w nim serce Rzymu, a tym samym całej Italii. Mając to na względzie zmieniono wówczas nazwę placu na Foro Italico. Doszło też do poważnej jego przebudowy w związku z wytyczeniem nowych arterii komunikacyjnych – via dell’Impero (dzisiejszej via dei Fori Imperiali), prowadzącej do Koloseum, i via del Teatro Marcello, zmierzającej w stronę Tybru.

Po drugiej stronie, naprzeciw Palazzo Venezia, znajduje się natomiast bardzo go przypominający budynek Palazzo delle Assicurazioni Generali di Venezia (siedziba Weneckiego Towarzystwa Ubezpieczeniowego), powstały w 1907 roku. Zajął on miejsce wyburzonych kilka lat wcześniej pałaców – Bolognetti-Torlonia i Nepoti. U nasady balkonu zdobi go piękny relief przedstawiający lwa – symbol Wenecji.  

Bezpośrednio przy wylocie ulicy del Corso można zobaczyć niepozorny Palazzo Bonaparte, wywodzący swą nazwę od francuskiego cesarza Napoleona Bonaparte. Matka wielkiego wodza żyła tu po jego klęsce aż do śmierci, przyglądając się ponoć z jego obudowanego balkonu z zaciekawieniem życiu pobliskiego placu.