Historię tego obiektu wypada rozpocząć do pontyfikatu ambitnego papieża Juliusza III z rodu del Monte. Gdy tylko został koronowany na następcę św. Piotra w 1550 roku, żwawo zaczął pozyskiwać nieruchomości w rozbudowującej się w tym czasie dzielnicy Campo Marzio. Plany jego poprzednika, Pawła III, zakładały wyburzenie znajdujących się tam domostw i stworzenie nowoczesnej dzielnicy mieszkalnej. Juliusz odkupił trzy działki, z których jedną zajmował niedokończony przez pierwotnego właściciela, Jacopa Cardellego, pałacyk z dziedzińcem. Postanowił nadać mu nowe, reprezentacyjne oblicze, godne rodu, który pragnął jak najszybciej wzbogacić i zabezpieczyć. Pałac miał być siedzibą jego brata i nepota papieskiego, Baldvina del Monte. Przebudowę i rozbudowę obiektu zlecono architektowi Bartolomeo Ammannatiemu. Miał nadać mu harmonijny kształt, stworzyć arkadowy dziedziniec i elegancką fasadę wzbogaconą imponującym portalem. Do dekoracji wnętrz zatrudniono sztukatorów i malarzy, w tym znakomitego bolończyka Prospera Fontanę. W zamyśle rodzina del Monte pragnęła wybudować jeszcze dwa pałace (dla każdego członka rodziny), połączyć je ogrodem i stworzyć w ten sposób monumentalną rezydencję, porównywalną z tą, którą wystawił dla siebie ród Farnese (Palazzo Farnese). Gdyby papież pożył kilka lat dłużej, najpewniej Rzym wzbogaciłby się o imponujący kompleks na wieki upamiętniający ród del Monte. Tak się jednak nie stało. Wielkie ambicje Juliusza III zakończył spektakularny i gwałtowny upadek rodu.

Zanim jednak do tego doszło, pałac piękniał z każdym dniem. Loggia del Primaticcio, znajdująca się naprzeciw głównego wejścia do budowli, jest znakomitym tego dowodem. Jej nazwa wzięła się od nazwiska słynnego w XVI wieku florenckiego malarza (Primaticcio), któremu początkowo przypisywano autorstwo zdobiących loggię fresków. Później okazało się, że wykonał je nie kto inny jak Prospero Fontana. Pokrył on ściany i sufit tego parterowego wnętrza scenami mitologicznymi, które w zakamuflowany sposób odnoszą się do dwóch głównych przedstawicieli rodu del Monte – Baldvina i papieża Juliusza III. Do loggii wchodzi się bezpośrednio z dziedzińca, natomiast jej okna wychodzą na mały ogród. Fontana wykonał też dekoracje malarskie w dwóch innych pomieszczeniach – w tzw. Camera del Duca i Camerino dei Continenti.

Po śmierci Juliusza III jego następca Pius IV skonfiskował dobra rodu del Monte, oskarżając swego poprzednika o finansowanie budowy rezydencji środkami pochodzącymi z papieskiej kasy. W konsekwencji pałac został przejęty przez Państwo Kościelne, po czym szybko (1561) znalazł się w rękach Medyceuszów, stając się siedzibą księcia Toskanii Cosima I, a w przyszłości jego syna Giovanniego, w którym ojciec widział przyszłego papieża. Ten zaś w wieku lat szesnastu został kardynałem tytularnym kościoła Santa Maria in Domnica, po czym niespodziewanie zmarł. Na jego miejsce książę wysłał do Rzymu swego kolejnego, tym razem czternastoletniego syna – kardynała Ferdinanda. Od tego czasu budynek zwykło się nazywać pałacem florenckim (Palazzo di Firenze).

W miarę jak młody kardynał dorastał, z coraz większą niechęcią wypowiadał się o swej siedzibie. Pragnął ją przebudować i upiększyć, a przede wszystkim powiększyć, gdyż jego zdaniem w tej postaci nie mogła sprostać wymogom reprezentacyjnej roli, przynależnej Medyceuszom w Stolicy Apostolskiej. Wiemy o tym z listów pisanych do ojca, w których Ferdinand wylicza, ile taka przebudowa miałaby kosztować. Ojciec szczodrze przesyłał pieniądze na kolejne modernizacje, a nie było ich mało. Prawdopodobnie brał w nich udział znany w mieście architekt Jacopo da Vignola. Podwyższono pałac o jedno piętro, na którym znalazły się prywatne apartamenty kardynała, przebudowano dziedziniec. Zadanie ozdoby wnętrz kardynał zlecił Jacopowi Zucchiemu, swemu, jak się z czasem okaże, długoletniemu wykonawcy i faworytowi. Namalował on dla niego nie tylko wiele obrazów sztalugowych, ale też wykonał malowidła w małych komnatach (studiolach) w samym pałacu. Pozostały z tego czasu dwa wnętrza dekorowane jego ręką. Sklepienie trzeciego zostało zdemontowane i przewiezione do Florencji w momencie, gdy Ferdinand pożegnał się z kapeluszem kardynalskim. Pomieszczenia te, znajdujące się na drugim piętrze, można oglądać i dziś. Jedno z nich to sala Pór Roku (Sala delle Stagioni), drugie – sala Elementów (Sala degli Elementi).

Zanim Ferdinando de Medici wyjechał do Florencji, zadomowił się w Rzymie i stał się jedną z bardziej interesujących postaci nadających ton na polu sztuki, kultury, ale też spraw religijnych. To jego pomysłem było na przykład stworzenie tzw. Typographia Medicea, instytucji specjalizującej się w drukowaniu tłumaczonych na różne języki dzieł religijnych, mających na celu misjonizację ludów Orientu.

Palazzo di Firenze nie było jedynym pałacem w Rzymie znajdującym się w rękach Medyceuszów. Drugim był Palazzo Madama. Natomiast już od 1576 roku umysł kardynała zajmował projekt rozległej rezydencji usadowionej w otoczeniu przyrody na wzgórzu Pincio, tzw. willa Medici, gdzie wytrawny znawca sztuki i kolekcjoner, którym z czasem stał się Ferdinando, gromadził cenne obiekty sztuki antycznej. Gdy jednak w 1587 roku dotarła z Florencji wieść o nieoczekiwanej śmierci jego brata Francesca, księcia Toskanii, kardynał pożegnał się z karierą kościelną i ewentualną tiarą, na którą liczyli Medyceusze, i wyjechał z Rzymu, zabierając ze sobą znaczącą kolekcję sztuki starożytnej. W tym samym roku pałac przekształcony został na siedzibę ambasadora Księstwa Toskanii.

Przez kolejne stulecia Palazzo di Firenze znajdowało się w rękach rodu Medici, aż do momentu zjednoczenia Włoch w 1870 roku. Wtedy umieszczono w nim Ministerstwo Sprawiedliwości i Spraw Religijnych, a od 1926 roku służy jako siedziba Towarzystwa Dantego Alighieri. Dziś można uczestniczyć w organizowanych w jego murach kursach językowych skierowanych do obcokrajowców, oglądać filmy lub czasowe wystawy związane z językiem włoskim albo brać udział w spotkaniach Towarzystwa – szczególnie atrakcyjnych ze wzglądu na miejsce, w którym się one odbywają – przepięknej Loggii Primaticcia.