W okresie średniowiecza okolica wyludniła się, zarosła trawą i tylko winnice urozmaicały jej krajobraz. Z nielicznych pozostałości z tamtych czasów, rozsypanych w nowożytnym pejzażu dzielnicy, zachowały się trzy świątynie, wciąż emanujące modlitewną aurą – jakby czas stanął w nich w miejscu. Wrażenie to potęguje fakt, że pozostają one zapomniane i nieodkryte przez turystów, a ich puste wnętrza zapełniają nieliczni wierni, poszukując tu wytchnienia i ciszy. Pierwszą z nich jest kościół San Saba. I do tego kompleksu będziemy zmierzać od viale Aventino ulicą noszącą taką samą nazwę (via di San Saba). On sam niechybnie ukaże się naszym oczom w dość nietypowy sposób. Prowadzą do niego strome schody i brama. Gdy je pokonamy, znajdziemy się na dziedzińcu kościoła o prostej fasadzie, noszącej znamiona licznych modernizacji. Tu w czasach antycznych mieszkać miał wraz ze swoją matką Sylwią św. Grzegorz Wielki. W VII wieku kompleks zaludnili przybyli z Palestyny greccy mnisi, natomiast w średniowieczu wnętrze ozdobiono dekoracjami w stylu Cosmatich i wspaniałymi, wciąż istniejącymi freskami. Opuszczając ten „klimatyczny” kościół, możemy wyjść drugim wejściem i wtedy znajdziemy się na Piazza Bernini, by z jego perspektywy jeszcze raz spojrzeć na bryłę tego uroczego przybytku. Po siedmiu minutach marszu w kierunku term Karakalli (via di Santa Balbina) dotrzemy do kolejnego średniowiecznego obiektu, którego korzenie również tkwią w antyku – malowniczego kościoła Santa Balbina. Jeśli dopisze nam szczęście i będzie on otwarty (mnie udało się to dopiero za trzecim razem), należy do niego koniecznie wejść. To tu znajdowała się siedziba jednego z najstarszych rzymskich tituli, a sam kościół, powstały w VI wieku, zadedykowany został dziewicy i męczenniczce rzymskiej o wdzięcznym imieniu Balbina. Pod koniec lat dwudziestych XX został on całkowicie odnowiony – celem było przywrócenie mu antyczno-średniowiecznego charakteru. Nie do końca się to jednak udało. Dziś świątynia wydaje się lekko poturbowana, ale resztki średniowiecznych fresków, imponujący grobowiec z początku XIV wieku, który kiedyś znajdował się w starej bazylice konstantyńskiej San Pietro in Vaticano, jak i pozostałości dekoracji Cosmatich dane nam będzie podziwiać zapewne w całkowitej samotności.

Z tarasu kościoła rozciąga się widok na imponujące wielkością założenie termalne z początku III wieku, ufundowane przez cesarza o dość kiepskiej reputacji. W antycznym Rzymie Karakalla zasłynął jednak jako fundator spektakularnego „parku rozrywki”, jak byśmy dzisiaj powiedzieli, z halami sportowymi, basenami, bibliotekami, parkami i ogrodami, jakich Rzym jeszcze nie widział. W okresie letnim ruiny te służą obecnie jako scenografia wystawianych tu przedstawień operowych.

Tuż obok wejścia do term Karakalli, u nasady wzgórza, dziś przy ruchliwej viale delle Terme di Caracalla, znajduje się mały kościółek Santi Nereo e Achilleo. Jeśli będzie otwarty, należy go koniecznie zobaczyć. I jego korzenie sięgają antyku – tu miał znajdować się jeden z rzymskich tituli, a pierwotna budowla, z której pozostały fragmenty przepięknych mozaik oraz imponujący fotel biskupi flankowany dwoma marmurowymi lwami, powstała w IX wieku.