Święty Hieronim (ok.331 a 347 – 420) – „Rzymianie chowajcie córki, bo Hieronim idzie”

Tego tłumacza Biblii znamy głównie z wizerunków ukazujących jego stare, rachityczne ciało. Ale za oficjalną fasadą pustelnika i erudyty kryje się człowiek konfliktowy i bezkompromisowy, którego postać chętnie jest (w dzisiejszych czasach) przywoływana przez tych, którzy z jednej strony pragną ukazać jego mizoginizm, a z drugiej dowodzących, że jego postawa jest najlepszym dowodem dowartościowania kobiet w Kościele późnoantycznym. Jak było naprawdę?

Kaplica Polet – pomnik kontrreformacyjnych cnót francuskiego handlarza winem

Rzymska kariera Domenichina zawisła na włosku. Najpierw śmierć papieża Klemensa VIII, którego nepot (Pietro Aldobrandini) był dotychczasowym protektorem artysty, a potem śmierć mistrza Annibale Carracciego (1609) sprawiły, że zlecenia przestały napływać. I dopiero w przededniu wyjazdu do rodzinnej Bolonii, malarz pozyskał bardzo ważne zamówienie, jakim stał się obraz Ostatnia komunia świętego Hieronima, a zaraz potem cykl fresków dotyczących życia świętej Cecylii. Freski zostały zamówione przez bogatego kupca jako element wystroju kościoła społeczności francuskiej &...

Ostatnia komunia świętego Hieronima Domenichina – dzieło o wyższości komunii pod jedną postacią

Gdy w 1614 roku obraz ten zawisł w ołtarzu głównym kościoła San Girolamo della Carità przy via di Monserrato, wzbudził tak wielki zachwyt, że mieszkańcy Rzymu wręcz pielgrzymowali do niego, z podziwem wychwalając jego religijną głębię, siłę wyrazu i realizm. Dzieło, jak i jego twórca – Domenichino, byli na ustach całego ówczesnego świata sztuki. Tylko jeden człowiek spoglądał na nie ze sceptycyzmem i zazdrością. Był nim znany nad Tybrem malarz Lanfranco. Kilka lat później zarzucił Domenichinowi plagiat, pragnąc pogrążyć go w niesławie.