Ponoć wrzucenie jednej monety gwarantuje ponowny przyjazd do Rzymu, dwóch – romans, a trzy monety mają zapewniać ślub. Pomimo że zanieczyszczanie fontanny jest surowo zabronione, tysiące monet ląduje w niej każdego dnia i nocy. Pieniądze są systematycznie wyławiane przez służby porządkowe i oddawane instytucjom charytatywnym – ponoć fontanna przynosi w ten sposób rocznie około ćwierć miliona euro dochodu.

Fontanna di Trevi jest jedną z najmłodszych rzymskich fontann, ale za to być może najpiękniejszą, a na pewno największą – ma 50 metrów szerokości i 26 metrów wysokości. W miejscu tym mała fontanna istniała już w XV wieku. Dwa stulecia później papieże rozważali jej rozbudowę, plany przygotował sam Gian Lorenzo Bernini, a papież Urban VIII, jak mówi legenda, nałożył nawet podatek od wina, aby zrealizować ten pomysł. Ale dopiero Niccolò Salvi w 1776 roku, za czasów pontyfikatu Klemensa XII, ostatecznie sfinalizował trwającą 30 lat budowę. Dzieło od razu wzbudziło podziw – czegoś takiego, stworzonego z takim rozmachem i teatralnym przepychem, jeszcze w Rzymie nie było. Szczególnie że chodząc po wąskich uliczkach graniczących z fontanną, jakby nieoczekiwanie się na nią „wpada”. W miejscu tym, dość wąskim i kameralnym, nie oczekuje się czegoś tak monumentalnego, tryskającego wodą i odbijającego echo jej szumu. Całe wieki kotłował się u jej brzegów tłum handlarzy oferujących papierosy, owoce i prażone kasztany, a rzymianki nabierały z basenu wodę do picia w przeświadczeniu o jej zdrowotnych właściwościach. 

Główną postacią ukazaną na tle architektonicznych kulis i fasady pałacu książąt Poli jest bóg mórz i rzek Okeanos stojący na podobnym do muszli rydwanie zaprzężonym w dwa konie morskie. Jego autorem jest Pietro Bracci. On też po śmierci Niccolò Salviego, autora całej koncepcji, dokończył jego dzieło. W niższej partii dostrzeżemy próbujące okiełznać owe konie dwa trytony. W niszach towarzyszą Neptunowi dwie kobiece alegorie – po lewej Zdrowie, po prawej Obfitość, z którymi nierozerwalnie wiązało się dostarczanie wody do miasta. Ponad nimi widnieją reliefy – w jednym z nich dojrzymy legendarną postać dziewicy (virgo), która pokazuje spragnionemu rzymskiemu żołnierzowi źródło, w drugim historyczny temat – Marka Agrypę (szwagra cesarza Oktawiana Augusta) oglądającego szkice planowanego i finansowanego przez niego akweduktu. Tu bowiem, gdzie stoimy, znajdowało się zakończenie Aqua Virgo – pochodzącego z końca I wieku p.n.e. akweduktu, którym płynąć miała woda do zbudowanych przez Marka Agrypę term w pobliżu Panteonu. W górnej partii na gzymsie zobaczymy natomiast cztery postacie kobiece symbolizujące poszczególne pory roku. Całość wieńczy napis upamiętniający papieską fundację i herb rodu Corsini z insygniami papieskimi.