Znajdujemy się na dziedzińcach pałacu rodu Mattei, którego przedstawiciele przejawiali kolekcjonerskie i artystyczne ambicje. Ich wyrazem są znajdujące się w ich obrębie rzeźby, wyeksponowane tu z woli znaczącego przedstawiciela rodziny – Asdrubale Mattei, księcia Giove. Ożeniony z dziedziczką rodu Gonzaga – Konstancją z Mantui, w taki, dość typowy dla epoki sposób, demonstrował on, kim jest i jakie są jego zainteresowania. Zgromadzono tu obiekty, które ujrzały światło dzienne w trakcie prowadzonych w Rzymie wykopalisk. Bogate rody prześcigały się wówczas w zakupach archeologicznych skarbów, które często uzupełniano artefaktami współczesnymi, ale wyglądającymi jak antyczne. Modzie tej uległ również Asdrubale i jego poprzednicy, gromadząc w ten sposób spore zbiory sztuki. Tyle że on i jego bracia nie koncentrowali się jedynie na sztuce antycznej – ich wielką pasją było współczesne malarstwo, a zwłaszcza Caravaggio, który namalował dla rodziny kilka obrazów, w 1601 roku przebywał w ich pałacu i darzony był przez nich podziwem i estymą.

Sam pałac został zaplanowany i zbudowany w latach 1598–1611 przez twórcę fasady bazyliki San Pietro in Vaticano – Carla Maderno. Był to jego pierwszy i jedyny projekt pałacu miejskiego. Wyposażył go w surową fasadę od strony ulicy, dziedziniec wewnętrzny, loggię oraz taras. Dekorację malarską wnętrz wykonali inny znani artyści tego czasu, między innymi Pietro da Cortona, Francesco Albani, Giovanni Lanfranco i Domenichino.  Wszystkie one ukazują sceny religijne, głównie zaczerpnięte ze Starego Testamentu (dzieje Józefa, Jakuba, Salomona), co należy przypisać głębokiej religijności członków rodu, odrzucających inne, popularne w tym czasie tematy dekoracji wnętrz.

Ród Mattei był jednym z najbardziej liczących się w mieście. Z jego szeregów wywodziło się ośmiu kardynałów, a jego korzenie sięgały XIII wieku i papieża Grzegorza IX, na pokrewieństwo z którym chętnie i często się powoływano. W tym to okresie Mattei wykupili tereny w okolicach dzisiejszego pałacu, tworząc sześć domostw skoncentrowanych w jednym bloku (Isola Mattei). W połowie XVI wieku inwestycja ta okazała się nader intratna, gdy papież Paweł IV wybudował nieopodal mur oddzielający posiadłości Matteich od dzielnicy żydowskiej, oni zaś sami otrzymali papieskie pozwolenie na kontrolowanie handlu i pobieranie opłat za towary wwożone i wywożone ze znajdującego się tam getta.  Przez stulecia zamykali i otwierali jego bramy. Rzymskie powiedzenie głosiło wręcz: „Im gorzej dla Żydów, tym lepiej dla Matteich”.

Krach związany z bankructwem banku Santo Spirito w XVIII wieku spowodował jednak nieodwracalną ruinę rodu, który niedługo potem wygasł. Mieszkający w ich pałacu poeta Giacomo Leopardi tak opisywał swój pobyt w nim w 1822 roku: „W tym domu panuje okropny nieporządek, chaos, pustka, niemożliwa do zniesienia małostkowość, zdegenerowanie i inne straszliwe okoliczności”. Wspaniały zbiór sztuki, zgromadzony przez rodzinę, już w XIX wieku został sprzedany szkockiemu kolekcjonerowi i wywieziony z Rzymu, sam zaś budynek kupiło w 1938 roku państwo włoskie.

Dziś znajdują się w nim różne oddziały Ministerstwa Kultury Włoch, między innymi Instytut Włoski i biblioteka historii nowożytnej i najnowszej, instytut nagrań i mediów audiowizualnych oraz Centrum Studiów Amerykańskich.