Honoriusz pochodził z zamożnej rodziny, jego ojciec był konsulem. Biskupem Rzymu został w 625 roku i funkcję tę pełnił przez trzynaście lat. Jego duchowym przewodnikiem i mistrzem był papież Grzegorz I Wielki. Idąc za jego przykładem, Honoriusz przekształcił swój dom w klasztor i chętnie zatrudniał w swej administracji mnichów. Wyrazem uznania dla Grzegorza było też uwiecznienie jego sylwetki w ufundowanym przez Honoriusza kościele Sant’Agnese fuori le mura. 

W pamięci rzymian papież zapisał się jako ten, który zabezpieczał ludność w żywność i odbudowywał akwedukty dostarczające wodę do miasta, co w tamtych czasach było jednym z podstawowych obowiązków biskupa. Dbał też o stan świątyń, nakazywał przebudowy małych kościołów, ale był też pomysłodawcą renowacji bazyliki św. Piotra (San Pietro in Vaticano). Ufundował ponadto i kazał ozdobić mozaikami oraz marmurami, a także wyposażyć w srebrne sprzęty liturgiczne do dziś zachowane (zmodernizowane) świątynie – wspomnianej św. Agnieszki i św. Pankracego (San Pancrazio). I zapewne znalazłby należne mu, uświęcone miejsce wśród cenionych papieży wczesnego średniowiecza, gdyby nie dyskusja, w jaką się wdał i jaka rozogniała w tamtym czasie umysły duchownych na wschodzie i zachodzie dawnego imperium rzymskiego. Chodziło o spór o dwie natury Chrystusa, jaki rozgorzał między zwolennikami monofizytyzmu  i zwolennikami diofizytyzmu. Praktycznie i zdroworozsądkowo myślący Honoriusz, aby załagodzić naładowany silnymi emocjami konflikt, poparł kompromisowy pogląd, który zaproponował patriarcha Konstantynopola, czyli przekonanie, że w Chrystusie istnieją dwie natury – boska i ludzka, ale tylko jedno działanie, którego źródłem jest jedna osoba. I tu popełnił błąd, gdyż pogląd ten został na III soborze w Konstantynopolu w 681 roku (czyli prawie 50 lat po śmierci papieża) uznany za heretycki, a orzeczenie soboru głosiło, że w Chrystusie są zarówno dwie natury, jak i dwie, niewchodzące sobie w drogę wole. Kolejni papieże sumiennie potępiali z tego powodu stanowisko Honoriusza i jego samego, a zwłoki papieża wyniesiono nawet z bazyliki watykańskiej. I stan ten trwałby nadal, gdyby nie sobór w 1870 roku, kiedy to ogłoszono dogmat o papieskiej nieomylności, a postać Honoriusza stała się prawdziwym ideologicznym problemem. Bo skoro on się pomylił, to czy w takim razie można zakładać nieomylność papieża? Jak wiemy, dogmat został wprowadzony w życie, co nie pozwala Honoriuszowi zająć należnego mu miejsca wśród wybitnych papieży wczesnego średniowiecza.

Budowle ufundowane przez Honoriusza I:

• Gruntowna renowacja starej (konstantyńskiej) bazyliki św. Piotra na Watykanie
• Budowa nowego kościoła pielgrzymkowego Sant’Agnese fuori le mura
• Odbudowa i przebudowa kościoła Santi Quattro Coronati
• Budowa nowego kościoła San Pancrazio
• Fundacja kościoła Santi Vincenzo e Anastasio alle Tre Fontane