Kardynał Paolo Camillo Sfondrati (1560–1618) – w pogoni za świętością

Kardynał Sfondrati należał do grona najbardziej wpływowych postaci rzymskiego Kościoła przełomu XVI i XVII wieku. W swojej osobie łączył wszystkie dobre i złe cechy tej epoki wzmożonej pobożności i surowości. Będąc papieskim nepotem, przez krótką chwilę miał szansę osiągnąć wszystko, o czym mógł marzyć purpurat tamtych czasów w wymiarze ziemskim, niemniej zadowolić się musiał podrzędną funkcją prezbitera kościoła w biednej dzielnicy Trastevere. I wtedy jego ambicje przekroczyły ziemską sferę.

Święta Cecylia rozdaje jałmużnę biedakom – opowieść o krnąbrnym rzymskim ludzie

Pierre Polet zapragnął, by jego pośmiertną kaplicę udekorował freskami artysta o pseudonimie Domenichino. W przedsięwzięciu tym nie byłoby nic nadzwyczajnego, gdyby nie jedna z namalowanych scen, która zdumiała i zniesmaczyła wielu oglądających. Co mogło na tyle wstrząsnąć publiką siedemnastowiecznego Rzymu, że malunek ów znalazł się na ustach zarówno wykształconych elit, jak i prostych ludzi? Aby na to odpowiedzieć, musimy uważnie przyjrzeć się dekoracji kaplicy Polet ulokowanej w prawej nawie kościoła San Luigi dei Francesi.

Papież Grzegorz XIV (1535–1591) – pobożny, skromny i bezwolny

W wieku zaledwie szesnastu lat przyjął święcenia kapłańskie, w wieku lat dwudziestu pięciu został biskupem Cremony, a mając lat czterdzieści osiem otrzymał kapelusz kardynalski. A wszystko to zawdzięczał głównie znakomitemu, arystokratycznemu pochodzeniu. W momencie powołania na stolec Piotrowy, w 1590 roku, kardynał Sfondrati miał pięćdziesiąt sześć lat. Dziesięć miesięcy później zmarł ku ubolewaniu swojej rodziny, ale też wielu innych osób, które umiały docenić walory tego skromnego, pobożnego, ale też pozbawionego politycznych ambicji następcy świętego Piotra.