Luigi Moretti był rzymianinem z krwi i kości: urodził się w tym mieście i całe życie był z nim związany. Jego wczesna kariera rozpoczęła się w czasach dyktatury Duce. Dostał od niego wszystko, o czym zamarzyć może młody adept architektury – swobodę działania i środki potrzebne na realizację pomysłów. Gdy miał lat dwadzieścia pięć, paramilitarna organizacja młodzieży faszystowskiej ONB (Opera Nazionale Balilla) powierzyła mu projekt pierwszej swej siedziby w rzymskiej dzielnicy Trastevere (Casa del Balilla). Ważne w dziejach architektury dzieło, które wówczas powstało, składało się z trzech członów, w których znalazły się sala gimnastyczna, gabinety lekarskie, biblioteka, teatr, basen i nieodzowny dla przemówień Duce balkon usytuowany na tle gołej ściany – rodzaju wieży. Nowoczesna, przejrzysta bryła, stworzona w duchu architektonicznego racjonalizmu, choć niepozbawiona pewnej dozy monumentalizmu, była pierwszym tego typu obiektem stworzonym dla tej organizacji. Kolejne przyniosły Morettiemu uznanie w gronie faszystowskich twórców, aktywnie budujących nowe oblicze włoskiej urbanistyki i architektury pod czujnym okiem samego Mussoliniego. Doskonale wpisywały się w nurt preferowanej w tym czasie tendencji do monumentalizmu i racjonalistycznego modernizmu. Drugim, równie udanym dziełem Morettiego powstałym w tym czasie w Rzymie była Accademia della Scherma (Dom Szermierki), gmach znajdujący się na Foro Italico (ongiś Foro Mussolini), tym razem składający się z dwóch prostopadłościennych, przylegających do siebie brył (1936). Architekt w interesujący sposób skontrastował w nim surowe, pozbawione okien płaszczyzny jednych ścian z całkowicie przeszklonymi, przejrzystymi partiami innych.

Po upadku Mussoliniego (1945) Moretti, jako beneficjent reżimu, kilka miesięcy spędził w więzieniu, po czym opuścił Rzym i przeniósł się do Mediolanu, gdzie wraz z dawnymi przyjaciółmi otworzył Cofimprese, towarzystwo finansowe zajmujące się realizacją projektów budowlanych. Rozpoczął też nowy rozdział w swojej karierze architektonicznej. Racjonalistyczne, wyrafinowane w swej prostocie graniastosłupy i walce zamienił na organiczne bryły (architettura organica) o rzeźbiarskich wręcz formach, bardziej odpowiadających panującej ówcześnie tendencji ideologicznej. W pofaszystowskiej Italii styl rationalismo jednoznacznie utożsamiano z epoką reżimu Mussoliniego, a chcąc się od niej odciąć, odcinano się też od jej stylu architektonicznego. Należy jednak przyznać, że prywatnie architekt nie ukrywał swych zażyłości z dawnymi reprezentantami reżimu, dziennikarzami i artystami tamtych lat, pozostał im wierny i po wojnie. Lubił eleganckie limuzyny, wystawny styl życia i znajomości z arystokratami i bogaczami. Otaczał się gronem uczniów, wielbicieli i wielbicielek jakby wyjętych z kadru filmu Federica Felliniego Dolce vita. Wynajmował mieszkanie i pracownię w Palazzo Colonna w centrum miasta, kolekcjonował dzieła sztuki, zarówno tej dawnej, barokowej, jak i nowoczesnej – modnej wówczas sztuki informel i action painting. Przyjaźnił się z włoskimi artystami, takimi jak Lucio Fontana, Alberto Burri, Giuseppe Capogrossi, i będąc przy tym cenionym teoretykiem architektury, twórcą ciekawych koncepcji z pogranicza filozofii i sztuki.

Zawodowy powrót Morettiego do Rzymu nastąpił w momencie projektowania budynku spółdzielni budowlanej ASTREA w dzielnicy Monteverde Nuovo. Ukazał się tu w zupełnie nowej odsłonie – gotowy do eksperymentowania, poszukujący nowego języka i tworzący łuskowate, wręcz chaotycznie odstające od siebie formy. Kolejny rzymski obiekt, podobnie niespokojny w kształcie (Il Girasole), ustawił go w rzędzie protoplastów dopiero co kiełkującego postmodernizmu, ale też wzbudził uznanie szerokiego grona architektów i teoretyków, choć nie wszystkich. Dla Bruno Zeviego – ówczesnego renomowanego krytyka architektury i zagorzałego przeciwnika ideologicznego Morettiego jego architektura była wręcz „niemożliwie konformistyczna”, choć i on nazwał jego wczesny projekt (Accademia della Scherma) prawdziwym arcydziełem. I tak ideologia kolejny raz stanęła na drodze percepcji sztuki, tym razem w ramach obrony ideologii antyfaszystowskiej.

W latach pięćdziesiątych Moretti zajął się redagowaniem artystycznego pisma „Spazzio” i prowadzeniem galerii sztuki współczesnej o tej samej nazwie na via Veneto w Rzymie. W tym czasie powstała też przedziwna, oparta na plastycznych, jakby rzeźbiarskich formach (walcach) bryła willi La Saracena w pobliżu Rzymu, ślubnego prezentu ówczesnego potentata prasowego dla swej córki wychodzącej za mąż za księcia Pignatelli.

Lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte to czas międzynarodowej kariery architekta. Budowle jego projektu stanęły w Egipcie, Kanadzie, USA, Algierii, Kuwejcie. Najbardziej spektakularny powstał w Waszyngtonie (1962) – jest nim osławiony aferą polityczną czasów prezydenta Nixona półkolisty, ekspresyjny hotelowo-mieszkaniowy kompleks Watergate.

Lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte to czas międzynarodowej kariery architekta. Budowle jego projektu stanęły w Egipcie, Kanadzie, USA, Algierii, Kuwejcie. Najbardziej spektakularny powstał w Waszyngtonie (1962) – jest nim osławiony aferą polityczną czasów prezydenta Nixona półkolisty, ekspresyjny hotelowo-mieszkaniowy kompleks Watergate.

Najważniejsze budowle Morettiego w Rzymie

• Casa del Balilla (1932–1937) – budynek organizacji faszystowskiej w dzielnicy Trastevere
• Prace przy Foro Italico (do 1943 roku zwanym Foro Mussolini) – Accademia della Scherma (Dom Szermierki) i koncepcja Piazzale dell'Impero – placu znajdującego się przed stadionem olimpijskim
• Budynek spółdzielni Casa dell’Astrea (1949)
• Budynek mieszkalny Casa Girasole (1947–1950) przy viale Bruno Buozzi
• Budowle wioski olimpijskiej (z Adalberto Liberą) (1958)
• Dzielnica domów INCIS a Decima (z Adalberto Liberą) (1960), przy viale C. Sabatini
• Budynek mieszkalny Palazzina San Mautizio (1962) przy via Romeo Romei
• Dwa bliźniacze biurowce na terenie EUR, Piazzale dell’Agricoltura (1963)
• Biurowiec Palazzo della Banca Popolare di Milano na Piazzale Flaminio (z C. Zacuttim) (1972)
• Parking podziemny pod kompleksem parku Villa Borghese dla 2 tys. samochodów (1965–1973)