Nie wiemy, gdzie się urodził, i domyślamy się jedynie, że miało to miejsce między 1430 a 1435 rokiem. W Rzymie spotykamy się z nim, gdy jest już malarzem dojrzałym. Pierwsza pewna wzmianka o Antoniazzu datowana jest na rok 1464, gdy wraz z Melozzem da Forli rozpoczął on pracę przy dekoracji kaplicy kardynała Bessariona w bazylice Santi XII Apostoli. Cztery lata później został zatrudniony w znajdującym się nieopodal klasztorze sióstr oblatek w celu wykonania nader bogatego cyklu poświęconego lokalnej świętej – Franciszce Rzymskiej (Francesca Romana). Należy tutaj dodać, że w tym czasie w mieście nad Tybrem nie pracowali twórcy o znaczącej randze, którzy reprezentowaliby nowy styl zwany renesansem. Sztuka rzymska wciąż zanurzona była w późnym gotyku z charakterystycznym dla niego złotym tłem, hieratyczną perspektywą i wolno stojącymi, statycznymi postaciami. To wówczas jednak dwór papieski ściągał znakomitych artystów z całej Italii, powierzając im dekorację apartamentów papieskich i pomieszczeń sakralnych, a prywatni zleceniodawcy ozdobę tworzonych przez nich kaplic pośmiertnych. I to takim artystom jak Melozzo da Forli, Benozzo Gozzoli, Pinturicchio czy Perugino przyglądał się z uwagą Antoniazzo. Podpatrywał ich sposób malowania, jak również stosowaną w ich dziełach perspektywę, barwy, ekspresję i ruch. Wiele zaczerpnął też od przybyłego do Rzymu Piera della Franceski. W latach siedemdziesiątych, choć nie był już człowiekiem najmłodszym, jego sztuka weszła na nowe tory. Wraz z Ghirlandaiem i Melozzem da Forli został zatrudniony do dekoracji wnętrz pałacu Apostolskiego. Natomiast wraz z Peruginem dekorował wnętrze kaplicy Sykstyńskiej. I to dekada lat osiemdziesiątych okazała się okresem najbardziej twórczym, gdy wykonywane przez niego prace, mimo że nadal proste w kreowaniu przestrzeni i kompozycji, zaludniły postacie o realistycznych, często portretowych rysach, pełne życia i emocji. Ostatnim i zapewne przyciągającym największą uwagę dziełem Antoniazza jest Zwiastowanie, w którym malarz wykreował interesującą, przesyconą napięciem scenę zanurzoną we współczesnych mu wydarzeniach.

Ostatnia notatka o artyście datowana jest na 1512 rok, w którym ponownie sporządza swój testament.

Najważniejsze prace Antoniazza Romano w Rzymie:

•       Freski w kaplicy kardynała Bessariona, wizerunek Madonny z Dzieciątkiem, 1464–1468 – bazylika Santi XII Apostoli
•       Freski (26 scen) z życia św. Franciszki Rzymskiej, 1468 – Convento delle Oblate di Tor de Specchi
•     Adoracja Dzieciątka ze św. Andrzejem i św. Wawrzyńcem, Madonna między św. Franciszkiem i św. Pawłem, 1487 – Museo Nazionale d’Arte Antica (Palazzo Barberini)
•       Madonna z Dzieciątkiem, 1465–1470 – kościół Santa Maria della Consolazione
•       Madonna ze św. Franciszkiem i św. Antonim – kościół Sant’Antonio dei Portoghesi
•       Św. Anna Samotrzeć oraz freski nawy głównej (Bóg Ojciec, Salomon i Dawid) – kościół San Pietro  in Montorio
•       Dekoracje malarskie cyborium – bazylika San Giovanni in Laterano
•       Legenda św. Krzyża, 1492 – freski w absydzie bazyliki Santa Croce in Gerusalemme
•       Scena Zwiastowania (trzecia kaplica po prawej) – kościół Sant’Onofrio
•       Zwiastowanie Marii (przypisywany również Melozzowi da Forli) – kościół Santa Maria ad Martyres     
•     Freski (Ukrzyżowanie, Zwiastowanie, Św. Onufry i św. Hieronim, Zdjęcie z krzyża, Św. Jan Chrzciciel) w powstałej w 1637 r. Komnacie św. Katarzyny – pomieszczeniu klasztoru dominikanów, pierwotnie w transepcie bazyliki Santa Maria sopra Minerva
•     Freski ukazujące historię szpitala i sceny z życia papieża Sykstusa IV – Ospedale San Spirito (praca wykonana wraz z innymi artystami)
•       Ołtarz główny (Madonna między świętymi) – kościół Santa Maria di Loreto (przypisywany)
•       Madonna między świętymi – kościół Santi Vito e Modesto
•       Zdjęcie z krzyża w otoczeniu sióstr benedyktynek – refektarz kościoła Sant’Ambrogio della Massima
•       Zwiastowanie, 1500 – bazylika Santa Maria sopra Minerva