Lanfranco urodził się w niewielkiej miejscowości pod Parmą, ale droga malarskiego kształcenia doprowadziła go do Bolonii, gdzie szybko dostrzeżono jego umiejętności w szkole malarskiej braci Carraccich. Początkowo uczył się pod kierunkiem Agostino Carracciego. Około 1602 roku podążył za Annibale Carraccim do Rzymu, aby razem z nim uczestniczyć w dekoracji Palazzo Farnese. Równocześnie młody malarz wykonywał zlecone mu dekoracje kościołów, pracując pod kierunkiem znanych w tym czasie twórców, między innymi Francesco Albaniego czy Guido Reniego. Około 1609 roku powrócił w rodzinne strony, gdzie pilnie pracował nad obrazami ołtarzowymi dla różnych małych kościołów. Do Rzymu ponownie zawitał po dwóch latach, stając w szranki z innymi znanymi w mieście malarzami, przede wszystkim z Domenichino. Z tym ostatnim łączyła go swoista rywalizacja artystyczna. Wielokrotnie powoływano obu wspólnie do prac malarskich, a ich współzawodnictwo o rzymskie kaplice, kopuły i ołtarze obrosło wręcz legendą. Ale to Lanfranco stał się faworyzowanym malarzem papieża Pawła V i jego nepota – kardynała Scipione Borghese. Wszechstronność i łatwość w operowaniu różnymi stylami stawiała Lanfranca na czołowej pozycji wśród działających wówczas w Rzymie malarzy. W tym czasie jego styl uległ zmianie – w pracach pojawiło się upodobanie do silnych kontrastów światłocieniowych.

Po śmierci papieża w 1621 roku gwiazda artysty na krótko przygasła, jednak wnet zaczął zyskiwać nowe znaczące zlecenia. Tym najbardziej prestiżowym była dekoracja monumentalnej kopuły kościoła Sant’Andrea della Valle. Artysta zadziwił w niej śmiałością projektu, mistrzostwem kolorytu i doskonałością wykonania unoszących się w bezkres obłoków zastępów świętych.

Resztę swojego życia, oprócz pobytów w Neapolu, gdzie również pracował, malarz spędził w mieście nad Tybrem – tu został nobilitowany, ożenił się i prowadził spokojne i stateczne życie. Zakupił nawet winnicę poza murami miasta, gdzie wybudował małe casino. Po śmierci Lanfranca warsztat po nim przejął jego syn. Pochowany został na Zatybrzu (Trastevere), w kościele Santa Maria in Trastevere.

Najważniejsze dzieła Giovanniego Lanfranca w Rzymie:

• Palazzo Farnese – fragmenty fresków Triumf ziemskiej miłości, razem z mistrzem Annibale Carraccim (1605)

• Palazzo Mattei di Giove – freski o tematyce starotestamentowej (Historia Józefa, 1615)

• Palazzo del Quirinale – dekoracja kaplicy dell’Annunziata i Scala Regia (1616) wraz z Guido Renim, Cappella della Manica: Madonna z Dzieciątkiem objawiająca się św. Wawrzyńcowi (1616–1617)

• Oratorium Sant’Andrea – freski przedstawiające św. Sylwię i papieża św. Grzegorza I Wielkiego

• Kościół San Giovanni dei Fiorentini – freski w kaplicy Sacchettich (1624)

• Kościół Sant'Agostino –freski i obrazy w kaplicy rodu Bongiovanni z przedstawieniami św. Augustyna i św. Hieronima (1613–1616)

• Kościół Sant’Andrea della Valle – fresk w kopule kościoła: Gloria niebiańskiego Raju (1628)

• Bazylika św. Piotra (San Pietro in Vaticano) – freski w kaplicy Novicella (1628)

• Kościół San Carlo ai Catinari – dekoracja absydy freskami przedstawiającymi św. Karola Boromeusza (1647)

• Galleria Nazionale d’Arte Antica – Palazzo Barberini –  Św. Urszula z towarzyszkami (1622), Wenus grająca na harfie (1630), Święty Łukasz uzdrawiający chore dziecko (1620), Przemienienie Pańskie (1627), Ukrzyżowanie (1628)

• Galleria Nazionale d’Arte Antica – Palazzo Corsini –Św. Piotr uzdrawiający św. Agatę w więzieniu (1615)

• Galleria Borghese – fresk w holu przedstawiający Sąd bogów (1625), Norandyn i Lucyna (ok. 1624)

• Galleria Colonna – Wniebowzięcie Marii Magdaleny

• Galleria Doria Pamphilj – Galatea i Polifem